W dniu 5 kwietna br. W Teatrze im. Andreasa Gryphiusa odbyła się Gala Głogowskiej Nagrody Historycznej
Nominacje do XI Głogowskiej Nagrody Historycznej za 2022 rok.
1. Zespół Archeologów Głogowskich za odkrywanie Głogowa w latach 1967-2022. 2. Ochotnicza Straż Pożarna w Kłobuczynie za projekt i publikację Jana Michalskiego pt. Na straży pamięci. 800 lat wsi Clobusco 1222 – Kłobuczyn 2023. 3. Eryka Stolarska z zespołem Muzeum Archeologiczno-Historycznego za szerokie i obszerne przedstawienie wątku głogowskiego na wystawie „Cybisowie” w cyklu „Rodzinne historie sztuki”. 4. Miejska Biblioteka Publiczna za wydanie Telemach Pilitsidis, Śladami mentora, Głogów 2022. 5. Damian Szczepanowski i Paweł Łachowski za badania sfragistyczno-historyczne przedstawione w pracy Wieża głodowa. Głogów 2022.
Nominacje do XII Głogowskiej Nagrody Historycznej za 2023 rok.
1. Łukasz Kazek za film „Papierowa Twierdza”. 2. Dr hab. Piotr Oszczanowski prof. UWr., dyr. Muzeum Narodowego we Wrocławiu i dr Waldemar Hass dyr. MAH w Głogowie za sprowadzenie średniowiecznego posągu księżnej Salomei do Głogowa. 3. Gmina Żukowice za inicjatywę i wydanie książki „Kraina pól malowanych i bogatych złóż miedzi. Powojenne dzieje gminy Żukowice”, pod red. Joanny Nowosielskiej – Sobel. 4. Dominik Jeton, Bartosz Skopiński za podcast historyczny „TAKI GŁOGÓW”. 5. Dariusz A. Czaja, Piotr Makała, Mirosław Sygutowski za projekt i wykonanie plenerowej makiety twierdzy Głogów na przełomie XVII i XVIII wieku.
Zapraszamy do galerii zdjęć autorstwa Barbary Popiel – link poniżej:
Sucha fosa była częścią umocnień bastionowych twierdzy. Powstawała od połowy XVII w. (choć pierwsza wzmianka o istnieniu fosy wokół murów średniowiecznych pochodzi już z 1307 r.) Biegła wokół dziewięciu bastionów i łączących je kurtyn, wzdłuż średniowiecznych murów obronnych. Otaczała miasto z trzech stron – od Bastionu Zamkowego do Bastionu Michała. Po rozebraniu fortyfikacji na początku XX w. pozostawiono istniejący fragment fosy wokół bastionów Sebastian i Leopold, i urządzono w nim miejsce rekreacji oraz odpoczynku.
Zachowany kształt, wraz z wymurowaniem, otrzymała fosa w czasach pruskich. Ściany zewnętrzne stanowią ceglane (z fragmentami kamiennymi, m.in. z wykorzystaniem płyt nagrobnych z likwidowanych cmentarzy) mury oporowe. W tej skierowanej w stronę nieprzyjaciela znajdują się m.in. wejścia do kazamaty i do tuneli kontrminowych. W kurtynach, czyli odcinkach obwałowania między bastionami, znajdują się wejścia do potern, łączących fosę z twierdzą. Niewielki, kolejny, odcinek fosy odkopano przy okazji rekonstrukcji fragmentu bloku koszarowego i udostępniono do zwiedzania kolejną poternę. Zachowany w swej obecnej postaci odcinek – jego dotyczy nazwa Fosa Miejska –jest dostępny z trzech miejsc, a ten przy bloku koszarowym można obejrzeć przy okazji zwiedzania ekspozycji i bytności w Centrum Informacji Turystycznej.
Fosa Miejska– dzieła forteczne
W fosie, która obecnie jest miejscem rekreacji i wypoczynku w centrum miasta, znajduje się kilka atrakcyjnych punktów wartych zwrócenia uwagi.
Nad kurtyną forteczną między bastionami Sebastian i Leopold góruje monumentalna bryła Sądu Rejonowego wzniesionego w latach 1910-11. Niżej widoczna jest zamurowana poterna. Było to jedno z pięciu wejść do fosy z bronionego miasta. Nad nią umieszczono tablicę przeniesioną z drugiej strony wału informującą o wymarszu z twierdzy 17.04.1814 r. kapitulującej na honorowych warunkach załogi francuskiej. Pomieszczenia te są niedostępne dla ruchu turystycznego.
W kurtynie łączącej Bastion Leopolda i nieistniejący już Bastionem Anielskim, przy wyjściu z fosy znajduje się poterna wraz pomieszczeniem dla straży. Doskonale zachowany obiekt z pięknymi sklepieniami i wykończeniami boków został zrekonstruowany i udostępniony. Na przeciwnej ścianie fosy, w pobliżu mostka znajdują się wejścia do udostępnianych okazjonalnie: kazamaty i tunelu kontrminowego. Takie tunele były ceglanymi korytarzami wychodzącymi daleko na przedpola twierdzy i fortu Stern. Na ich końcach, w tzw. „piecach“, zakładano ładunki wybuchowe skierowane przeciw ewentualnym tunelom kopanym przez wroga. Powstały w połowie XVIII w. i było ich kilkanaście. Kazamata prochownia pochodzi z XIX w. Ta podziemna hala ma 7 m szerokości i 21 m długości. Dookoła niej biegnie korytarz komunikacyjny i wentylacyjny.
Ozdobą fosy jest obecnie zrekonstruowane rosarium i kilka wiekowych drzew, a wśród nich tulipanowiec amerykański – pomnik przyrody.
(opr. W. Maciuszczak)
Zaszufladkowano do kategoriiInne|Możliwość komentowania Kartka z kalendarza historycznego TZG „Twierdza Głogów” – kwiecień 2024 rok. została wyłączona
Idzie wiosna, (albo już trwa blisko miesiąc?). Minął najcieplejszy luty od lat.
Jak informuje Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej, o tej porze w Polsce nie było tak ciepło od ponad 100 lat. „Nie tyle wiosna przychodzi wcześniej, co skraca się zima” – skomentował rzecznik IMiGW Grzegorz Walijewski. „Średnie dobowe temperatury w lutym były bliższe tym kwietniowym niż marcowym”.
Wiosna na początku marca 2024 r. w ogrodzie w Grochowicach. Krzewy forsycji już przekwitają? (fot. J. Baraniecki)
„Odra – wizja rzeki w aspekcie adaptacji do zmian klimatu i współczesnych wyzwań społeczno-ekonomicznych” to temat konferencji w Głogowie (22.02.).
W Zamku Książąt Głogowskich trwa dziś (22.02.) konferencja z udziałem przedstawicieli samorządów, organizacji oraz instytucji odpowiedzialnych za tworzenie warunków do podejmowania decyzji związanych z rozwojem Odry i jej doliny na odcinku od Wrocławia do Nowej Soli. To kolejna debata poświęcona Odrze. Rozmawiano o tym, jak jest, a jak być powinno. Przypomniano katastrofę na Odrze z 2022 roku. Organizatorzy uważają, że jest „najwyższy czas zmienić wizerunek Odry, która w świadomości Polaków kojarzy się teraz z brudnym ściekiem prowadzącym dużo soli. A to jest niezwykle bogata przyrodniczo i bardzo cenna rzeka, która jest też osią dla rozwoju dla tego regionu”.
Uczestnicy konferencji w głogowskim Zamku (fot. My Głogów)
Przed nami wybory samorządowe. Czworo kandydatów: Żaneta Baczyńska z PO, Adam Borysiewicz z głogowskiej Trzeciej Drogi rekomendowany przez PSL, Rafael Rokaszewicz dotychczasowy Prezydent oraz Wojciech Zubowski, poseł PiS i kandydat ze swojego komitetu ubiegać się będzie 7 kwietnia o wybór na pięcioletnią kadencję. Te komitety wystawiły również kandydatów do Rady Miasta i Rady Powiatu. Starostę wybiera Rada Powiatu. Wśród kandydatów wiele znanych, zasłużonych dla miasta i powiatu osób. Powodzenia.90 urodziny obchodzi dr Leopold Góral. Chirurg, społecznik, Honorowy Obywatel Głogowa. Przyjaciel i Czytelnik Wehikułu czasu. Pięć lat temu przekazaliśmy Leopoldowi „Złoty Bilet Głogowskiego Wehikułu czasu”.W dyplomie do niego zapisaliśmy, że „został przyznany Honorowemu Obywatelowi Głogowa, chirurgowi dzieci dużych i małych, animatorowi honorowego krwiodawstwa, pszczelarzowi i gawędziarzowi, za obecność w przestrzeni społecznej Głogowa, zapisywanie historii głogowskiej medycyny i współpracę z Wehikułem”.
Ad multos annos doktorze Leopoldzie!
Dr Leopold Góral, zawsze uśmiechnięty. Tu w chwili przyjmowania wyróżnienia Wehikułu czasu prezentował optymizm i radość z dnia codziennego. Obok kier. Dariusz Zajączkowski z głogowskiego rejonu GDDKiA.
Następny Wehikuł – kwietniowy ukaże się już po Świętach Wielkanocnych, po wyborach samorządowych i po zakończeniu II Głogowskiego Festiwalu Historycznego. Już będziemy znali wszystkich Laureatów GNH, bowiem 5 kwietnia o godz. 17.00 w Teatrze Miejskim im. Gryphiusa wręczone zostaną Nagrody za lata 2022 i 2023.
Do XI Głogowskiej Nagrody Historycznej za rok 2022 zostali Nominowani ze zgłoszonych 17 kandydatur:
Zespół Archeologów Głogowskich za odkrywanie Głogowa w latach 1967 – 2022.
Mieczysław Kaczkowski, Marian Gryga, Wacław Pogorzelski, Zbigniew Lissak, Zenon Hendel, Henryk Pokora, Władysław Czyżyk, Leszek Lenarczyk, Krzysztof Demidziuk, Krzysztof Czapla, Aleksander Dobrowolski, Dariusz Łasek, Magdalena Świderska, Marzena Grochowska-Jasnos, Jakub Szajt, Krystian Książek, Natalia Bartczak.
za odkrywanie Głogowa w latach 1967 – 2022.
Ochotnicza Straż Pożarna w Kłobuczynie za projekt i publikację Jana Michalskiego pt. Na straży pamięci. 800 lat wsi Clobusco 1222 – Kłobuczyn 2022.
Eryka Stolarska z zespołem Muzeum Archeologiczno-Historycznego za szerokie i obszerne przedstawienie wątka głogowskiego na wystawie „Cybisowie” w cyklu „Rodzinne historie sztuki”.
Miejska Biblioteka Publiczna za wydanieTelemach Pilitsidis, Śladami mentora, Głogów 2022.
Damian Szczepanowski i Paweł Łachowski za badania sfragistyczno-historyczne przedstawione w pracy Wieża głodowa. Głogów 2022.
Do XII Głogowskiej Nagrody Historycznej za rok 2023 zostali Nominowani ze zgłoszonych 14 kandydatur:
Łukasz Kazek za film „Papierowa Twierdza”.
Dr hab Piotr Oszczanowski prof. UWr., dyr. Muzeum Narodowego we Wrocławiu i dr Waldemar Hass dyr. MAH w Głogowie za sprowadzenie średniowiecznego posągu księżnej Salomei do Głogowa.
Gmina Żukowice za inicjatywę i wydanie książki Kraina pól malowanych i bogatych złóż miedzi. Powojenne dzieje gminy Żukowice, pod red. Joanny Nowosielskiej-Sobel.
Dominik Jeton, Bartosz Skopiński za podcast historyczny „TAKI GŁOGÓW”.
Dariusz A. Czaja, Piotr Makała, Mirosław Sygutowski za projekt i wykonanie plenerowej makiety twierdzy Głogów na przełomie XVII i XVIII wieku.
W trakcie najbliższej Gali Głogowskiej Nagrody Historycznej poznamy Laureatów XI i XII Nagrody, którzy otrzymają takie statuetki autorstwa Janusza Owsianego.
Kolejna pozycja – Z lektur Wehikułu i Pocztówka ze Śląska –i inne marcowe ciekawostki w zakładce Wehikuł czasu.
Nowoczesny, lekki pawilon Centrum Informacji Turystycznej wieńczy odkryty i udostępniony fragment tzw. bloku koszarowego, czy inaczej „Koszar Czerwonych”. Zarys części podziemnej tego fragmentu został oznaczony kolorowym brukiem i żywopłotem (kolejny znajduje się po drugiej stronie ulicy, pod przedwojenną salą gimnastyczną, a dziś ruiną kina „Bolko”).
Budowla została wykonana po zakończeniu wojen śląskich ok. 1770 r., w trakcie fryderycjańskiej modernizacji twierdzy, pomiędzy bastionami „Lew” i „Sebastian” (ten drugi – zachowany do dziś). Umieszczona w wale kurtyny, a przed pasem średniowiecznych murów obronnych, budowla powstała na zarysie prostokąta o szerokości ok. 12 m i długości ok. 80 m. Grubość ścian zewnętrznych wynosi ok. 1,16 m a bocznych – 2,9 m. Wysokość – od poziomu użytkowego do gzymsu wieńcowego – to ponad 7 m. Były to przygotowane na wypadek oblężenia koszary bomboochronne. W czasie pokoju mogły służyć 200 żołnierzom, a w czasie oblężenia nawet do ok. 1500.
W trakcie rozbiórki twierdzy na początku XX w. obiekt został, po zamurowaniu otworów, zasypany ziemią z okolicznych wałów, a po I wojnie, po krótkotrwałym użytkowaniu – opuszczony i zapomniany.
Po odkopaniu i odrestaurowaniu (2011-14) udostępniony fragment koszar prezentuje moduł z kazamatami mieszkalnymi, podzielonymi na dwie kondygnacje przy pomocy drewnianego stropu-podłogi. Atrakcją jest poterna, łącząca wnętrze twierdzy z fosą po drugiej stronie wału. W pomieszczeniach umieszczono wystawę o historii wojskowych umocnień twierdzy Głogów.
